Op de gemeenteavond in mei dit jaar heeft de kerkenraad gesproken met de gemeente over de kern van ons gemeentezijn. Basisvragen als: waarom bestaat de Kruiskerk en wat willen we bereiken? Hoe bereiken we dan dat doel? Wat gaan we dan precies doen? De presentatie van deze basis was het slotstuk van een reeks gemeenteavonden over ‘waarderende gemeenteopbouw’. De kerkenraad heeft de uitkomsten van de gemeenteavonden daarin verwerkt.
Als kerkenraad hebben we lang stilgestaan bij de kern: het ‘waarom’. Kort samengevat: we willen mensen bij Jezus brengen. Dat klinkt als een open deur, maar in deze tijd geen gemeengoed meer in de kerk. We willen een levende gemeenschap zijn, vervuld met de Heilige Geest, midden in de samenleving. We willen ons richten op God, op elkaar en op de wereld. Dit zegt iets over het ‘hoe’ we ons doel willen bereiken als Kruiskerk. Door ruimte te geven aan verschillen in geloofsbeleving, passend bij de verschillende doelgroepen in onze Kruiskerk.
Tevens zijn we op bovengenoemde gemeenteavond als gemeente aan de slag gegaan met de geïnventariseerde activiteiten…ook wel de ‘wat’-jes genoemd. We hebben de vele activiteiten die we doen en willen gaan doen in de Kruiskerk gerubriceerd naar aanleiding van de geformuleerde ‘hoe’. Zijn de activiteiten gericht op God, op ons als gemeente of op de buitenwereld. We kwamen erachter dat de meeste activiteiten gericht waren op ons als gemeente en de buitenwereld.
De komende tijd zal deze basis op verschillende manieren terugkeren. Op de website, in onze communicatie naar buiten. Maar ook zal het de basis geven waarop ons nieuwe beleidsplan, die wij nog dit jaar dienen op te stellen, wordt geschreven. In de kerkenraad zullen de principes van deze basis terugkeren bij de besluiten die genomen worden en willen we de besluiten ook verantwoorden vanuit deze basis. Als kerkenraad zijn we hierop aanspreekbaar.
Nog niet eerder zijn we als christenen zo in de minderheid geweest. Gemeentezijn is geen automatisme meer. De noodzaak om te weten waar we staan als Kruiskerk wordt steeds belangrijker. Het vraagt duidelijke keuzes en volharding. Om onze oud-predikant, ds. Doorn aan te halen vanuit zijn preek afgelopen maand: volharding is geen berusting en afwachten. Het vraagt vertrouwen en een uitzien naar de roep van de laatste bazuin. Laten we, in verbinding met God, elkaar en de buitenwereld, met al onze verschillen uitzien naar Zijn Komst en uitreiken naar de mensen om ons heen die hier nog geen weet van hebben!
De Kerkenraad