De strijd in Israël en Gaza is complex. Er zitten veel kanten aan en het blijkt een
uitdaging om in de berichtgeving hierover eerlijk te zijn. Niet dat dat onmogelijk
is trouwens.
Alle nieuwsbrengers zouden Matth. 5:37 moeten onthouden: ‘Laat uw woord ja, ja zijn en uw nee, nee; wat
hi erboven uit gaat, is uit de boze.’ Met andere woorden: bevestig iets alleen als het waar is.
En ontken je iets, dan moet je ontkenning ook kloppen. Weet je iets niet zeker, zeg dat niks of zeg dat je iets niet zeker weet. Als christenen zijn we geroepen om polarisatie tegen te gaan, en dat kun je dus onder andere doen door
je oordeel uit te stellen en eerst door te vragen.
Jezus zegt: ‘Ik zeg u: van elk
nutteloos woord dat de mensen spreken, zullen ze op de dag van het oordeel
rekenschap moeten afleggen. Want op grond van je woorden zul je worden
vrijgesproken en op grond van je woorden zul je worden veroordeeld.’ (Matth.
12: 36 – 37). Heel praktisch: blijf zelf nadenken, zeker over hoe we iets of
iemand noemen. Woorden zijn niet neutraal.
De BBC heeft bijvoorbeeld in de afgelopen tijd geweigerd Hamas een
terroristische organisatie te noemen, terwijl de regering van Engeland Hamas
officieel op de lijst van terroristische organisaties heeft staan. De NOS spreekt
over Hamas als een ‘streng islamitische beweging’ die door een aantal landen
‘wordt beschouwd als een terroristische organisatie’. Ook de NOS kiest er voor
om Hamas meestal geen ‘terroristische organisatie’ te noemen (er zijn
uitzonderingen).
Feiten
Nu gaat het niet alleen om het etiket dat je op iemand of iets plakt. Daar moeten
we voorzichtig mee zijn en tegelijk mag en moet je ook feiten durven benoemen.
Wij zijn geroepen om feiten niet weg te laten en om ons best te doen niet
eenzijdig te zijn in wat we zelf zeggen of geloven. Inmiddels is bewezen dat
Hamas oorlogsmisdaden begaat, o.a. door moskeeën en ziekenhuizen te
gebruiken als wapenopslagplaatsen en plekken om vandaar hun oorlog te
voeren bijvoorbeeld.
Een ander feit is dat er wereldwijd allerlei protesten zijn tegen Israël en pro
Palestina. En waar is de kerk? In de tijd dat Hitler aan de macht kwam zweeg
de kerk in Duitsland grotendeels. Zij zag toen wat wij nu ook zien: antisemitisme
gewoon op straat. Er zijn huizen van Joden en synagogen en Joodse graven
beklad met hakenkruizen, er zijn Joden gedood, op straat en in hun huis –
gewoon in Westerse landen.
Nog een feit: Moslims vallen over Israël die Gaza aanpakt, maar niet over de
500.000 doden in Syrië, die gevallen zijn door geweld onder moslims zelf. Waar
zijn de demonstraties in moslimlanden over het geweld in Myanmar? Daar zijn
tussen 2017 en 2018 ruim 24.000 moslim Rohinya’s vermoord, 18.000 vrouwen
verkracht en de teller staat niet stil. Hoe selectief kun je zijn?
Gender en geweld.
Wij kunnen niet alles voorkomen.
We kunnen wel kiezen om niet te zwijgen.
Zoals Michal Herzog, de vrouw van Israël’s president, die het volgende schreef
naar aanleiding van Internationale Vrouwendag (25 nov. jl.): “Op het Nova
muziekfestival, waar meer dan 350 jongeren werden afgeslacht en tientallen
ontvoerd, zagen getuigen, die zich in de bosjes verstopten, hoe terroristen
vrouwen groepsgewijs verkrachtten, vermoordden en verminkten. Op een
Hamas-video van een kibboets is te zien hoe terroristen een zwangere vrouw
martelen en haar foetus verwijderen. Onze forensische wetenschappers
hebben lichamen gevonden van vrouwen en meisjes die met zoveel geweld
verkracht waren dat hun bekkenbeenderen gebroken waren. Degenen onder
ons die de pech hadden videobeelden te zien die door de terroristen zelf
werden uitgezonden, zagen hoe het lichaam van een naakte vrouw door Gaza
werd geparadeerd en hoe een andere, nog levende vrouw, in een bebloede
broek die onder bedreiging van een vuurwapen gevangen werd gehouden, aan
haar haren in een jeep werd getrokken. Dit bewijs, samen met de expliciet
opgenomen bekentenissen van gevangen terroristen, maakt overduidelijk dat
massale verkrachting een vooropgezet onderdeel was van het plan van Hamas.
En deze misdaad gaat door: onder de 240 gijzelaars in Gaza bevinden zich veel
vrouwen en meisjes en pas als ze worden vrijgelaten zullen we weten wat ze
hebben moeten doorstaan. In de jaren ’90 begonnen internationale organisaties
en juridische experts geweld tegen vrouwen eindelijk te zien als een bijzondere
categorie oorlogsmisdaden. Organisaties zoals UN Women bestaan om
vrouwen te beschermen tegen dergelijke misdaden, terwijl Israëlische experts
en activisten betrokken waren bij deze internationale inspanningen. Daarom
onze tweede schok: de onvoorstelbare en onvergeeflijke stilte van deze
organisaties wanneer ze geconfronteerd worden met de verkrachting van en
moord op Israëlische vrouwen. Het is niet zo dat de veroordelingen van gender
gerelateerd geweld door Hamas zwak of ontoereikend waren – ze waren er
helemaal niet. De ene verklaring na de andere van organisaties als UN Women
en het ‘Comité inzake de uitbanning van discriminatie van vrouwen’ (CEDAW)
hebben deze misdaden niet veroordeeld. Als vrouw en moeder gaat mijn hart
uit naar de vrouwen en kinderen in Gaza die lijden onder de gevolgen van de
oorlog die door Hamas is begonnen. Ik vind dat ze hulp en steun verdienen.
Maar dit betekent niet dat de wreedheden die op 7 oktober door Palestijnse
terroristen zijn begaan, moeten worden uitgewist. Het stilzwijgen van
internationale mensenrechtenorganisaties en de onwil om Israëlische vrouwen
te geloven in het licht van overweldigend bewijs is verwoestend geweest.”
Zwijg niet.